Bir Pedagogun Günlüğü Vol.9

Bazı anne ve babaların, çocuklarında bir sorun olduğunu kabul edebilmesi de çok önemli bir sorundur. Anneler çocuklarında bir farklılık olduğunu anlasalar bile bunu hiç bir şekilde kabul etmezler. Çocuklarının tüm davranışlarına bir anlam yüklerler ve çocukla aralarında kendilerince bir dil geliştirirler.

Şöyle anlatmak istiyorum; ara ara gördüğüm bir aile var ve çocuklarını bazen dışarıdayken görüyorum. Uzun zaman önce çocukta bir farklılık gördüm. Çocuk anne baba dışında kimse ile konuşmuyor, kimseye bakmıyor ve cevap dahi vermiyor. Başka çocuklarla oynamıyor. Onlara yokmuş gibi davranıyor ve sürekli mastürbasyon şeklinde eli pipisinde. Sürekli olarak anne ve babanın kucağında ve hatta üstlerine çiş yapmışlığı bile var. Ebeveynleri için o kadar normal ki bu çocuk. Kesinlikle kabul etmiyor ve görmüyorlar bu çocukta bir davranış bozukluğun olduğunu, hatta test yapılsa muhtemelen yaygın gelişimsel bozukluğu bile çıkar büyük bir oranda. Bu olayın üzerinden geçti tabi bir süre ve çocuk bugün hala aynı.

Şimdi ben size söylüyorum. Anne ve baba, bu çocuk anaokuluna başlayınca her şeyin düzeleceğini umuyor. Orada bir anda sosyalleşir, öğrenir ve her şey kendi kendine düzelir sanıyorlar.

Bu çocuk zaten geriden gelirken orada diğer çocuklara yetişmesini nasıl beklerseniz? Yahu bu çocukta davranışsal bir bozukluk varsa nasıl kendi kendine düzelecek. Anne ve babaların en çok yanıldığı nokta bu!

Çocuğunuz kendi kendine düzelmez! Tam aksine tüm bu semptomlar gelişimini olumsuz etkilediği için algısını da etkileyecek ve çoğu alanda geriden gelmeye devam edecektir. Sizler bunu örtbas ederek çocuğa iyillik yaptığınızı sanıyorsunuz ancak acının en büyüğünü çocuklarınıza yaşatıyorsunuz. Diğer çocuklarla rahat iletişime geçmediği için, kendini rahatlıkla ifade edemediği için çoğu faaliyet ve oyunun dışında kalıyor. Bu yıllar sonra öfkeye dönüşüyor. Daha nelere nelere yol açacak ama burada yazsam bitmez. Neden bir şeylerin ters gittiğini ufak yaşlarda görüp hemen bir uzamana götürüp o çocuğun hayatını kolaylaştırmıyorsunuz! Bu nasıl çocuk sevgisi anlayamıyorum. Sizin göreviniz değil mi çocuğunuzun eksiklerini görüp ona yardımcı olmak? Örtbas ederek ne geçiyor elinize? Utanıyor musunuz yoksa çocuğunuzdan? Sosyal bir bozukluk varsa ya da duygusal olarak geriden geliyorsa onu görüp çocuğunuza erkenden yardımcı olmanız gerekmiyor mu? Bir uzmana danışarak çeşitli uygulamalarla bu sorunu gidermek değil midir doğru olan?

Bu tür anneler uzmanı da tanımazlar gerçi. Uzman ne diyorsa yanlıştır. Anne her şeyi daha iyi bilir çünkü. Onun çocuğunda bir şey yoktur, etraf yanlıştır. Anne kendi kendine bir şeyler yapar doğru veya yanlış, danışmadan kendi doğrularıyla. Bazı konularda evet bunu yapabilirsiniz, ancak çocuğunuzda bir davranış bozukluğu ya da herhangi bir bozukluk varsa, bunları uzman olmadan doğru yönlendirme olmadan sadece siz tek başınıza düzeltemezsiniz. O yüzden egonuzu bir yana bırakın. Bırakın size yardım edilsin. Çocuğunuzun geleceğini mahvetmeyin kendi doğrularınız uğruna!