Bir Pedagogun Günlüğü Vol.15
Çocuklarımızı yetiştirmenin temel taşları erken yaşlarda atılır. Evet biliyorum, çocuğunuza her şeyin en güzelini en iyisini almak ve yapmak istiyorsunuz. Mucizedir sizin için bu bebek. Her şeyin en iyisini hak ettiğine katılıyorum. Sonsuz sevgi, sonsuz şefkat çok önemlidir. Fakat çocuğunuza her şeyi vermekle, onun her istediğini yapmakla çocuğunuzu daima mutlu kılamazsınız. Evde daha ilk baştan çok dikkat etmeniz gereken unsurlar vardır.
Öncelikle çocuğunuzu şiddetten koruyun. Bunu neden yazıyorum, çünkü maalesef ki; danışanlarımdan çoğundan, çocuğun şiddete maruz kaldığını ya da şahit olduğunu işitiyorum. Bu gerçekten çok üzücü bir durum ve kesinlikle kabul edilmemesi gereken bir davranış şeklidir. Bu davranışla çocuğunuza ileride size de vurabileceğinin veya okulda arkadaşlarına da vurabileceğinin önünü açıyorsunuz. Vurmak yerine ona küçüklükten evde belli başlı kuralların olduğunu aşılarsanız bu sorunun önünü kesmiş olursunuz. Şiddetin çocuğunuzun ruhunda açtığı yaraları hediyelerle veya aşırı sevginizle kapatamazsınız. Bu tutarsız davranışlar çocuğunuzun psikolojisini daha çok bozacaktır.
Bu noktada sizlere merkezimde yaşadığım çok üzücü bir olayı anlatmak istiyorum. Danışanlarımı genelikle anne baba çocuk olarak görmek istiyorum. Çünkü anne ve babanın birbirine olan tutum ve davranışları çocuğun davranışlarına direk olarak etki etmektedir. Gelen aile, 4 yaşındaki çocuklarının okulda başkalarına vurduğunu, kendilerine vurduğunu ve söz dinlememesinden rahatsız olduklarını ifade etti. Öfke kontrolünün olmadığından çok yakındılar. Çocuk içine kapanık, vücut temasından hoşlanmayan, bakışlarını kaçıran ve anne veya baba olmadan diğer odada yalnız duramayan bir çocuk. En ufak komutta ağlayan ve olumsuzluklarla başa çıkamayan bir çocuk. Anne çok çabalayan ve çocuğu için her şeyi yapmaya hazır bir anne. Zaten kendisi defalarca eşine bir pedagoga gitmeleri gerektiğini dile getiren kişi. Babaya gelecek olursak, her şeyi çok iyi bildiğini zanneden, kendinde hiç bir hata kabul etmeyen, sürekli anneye karşı düşmanca bir tavır içerisinde. Çocuğun yanında dahi eşini sürükleyen, eleştiren ve yanlış bir tutum içerisinde olduğunu söyleyen bir tutum içerisinde. Evde bir de kayınvalide faktörü mevcut. Kayınvalide sürekli her şeye karışan ve gelininin çocuk yetiştirme tarzından oldukça şikayetçi. Yani evde belli bir otorite yok. Herkes çocuğa istediği gibi davranmakta. Bunun yanı sıra ikinci görüşmemizde babanın öfke kontrolü olmadığı, evde şiddetin olduğunu anne bana söylüyor. Baba şiddeti çok normal buluyor ve yanımda sürekli eşine yükleniyor ve aşağılıyor. Çocuk da yan odada her şeyin farkında. Bu çocuk evde kim bilir neler yaşıyor, nelere maruz kalıyor!!!!
Konuşmayı uygun bir üslupla bölüp olayın çığırından çıkmaması için verdiğim çabayı tarif edemem. Olay daha fazla alevlenmeden görüşmeyi sonlandırıyorum ve o anda bu baba bana yönlendiriyor hakaretlerini. Evet yanlış okumadınız. Bu durumu yaşayan o kadar çok doktor, psikolog, hemşire, kadın, çocuk, hayvan var ki. Yardım etmeye çalışırken o kadar çok sözlü şiddete maruz kalıyoruz ki. Toplum artık o kadar etik kavramını yitirmiş ki.
Çok erken yaşlarından itibaren bu denli şiddete maruz kalan çocuklar var olmaya çalışırken, tam bu anda siz bu yazıyı okurken bile şiddet gören sayısız çocuk, kadın ve hayvan varken; ve bunu normalleştiren veya bu duruma sesini çıkarmayan anneler varken nasıl yol alacağız?
Güçlü anneler size sesleniyorum, çocuğunuzu korumak sizin en önemli göreviniz. Evde çocuğuna dayak atan bir babayla hala yaşayabiliyorsanız bu sizin suçunuzdur. Lütfen artık bunlara izin vermeyin. Bunlara göz yummayın. Şiddet içerisinde büyüyen çocuklar nasıl sağlıklı, mutlu birer birey olabilirler ki?
Şiddetin çocuğunuzda ne yaralar açtığının farkında olun iş işten geçmeden. Ruhsal yaralar daha zor iyileşir hatta bir ömür boyu bile kalabilir. Çocuk yetiştirmenin bir ortasını bulun.
Ya her istediğini yapıyorsunuz mutlu olsun diye ya da şiddet gösteriyorsunuz. Sizler geleceğin nesillerini ellerinizde taşıyorsunuz. Sağlıklı bir toplum sağlıklı çocuklar yetiştirmek ile başlar. Daha geç olmadan şapkayı önümüze koyup düşünme zamanı..!
